ဤနေ့စဥ်မှတ်တမ်းကို စတင်ရေးလာခဲ့တာ ယခုဆိုရင် အကြိမ်ရေ ၁၀၀၀ ကျော် ၃ နှစ်တိုင်တိုင်ရှိလာခဲ့ပါပြီ။
စာရေးပျင်းတဲ့ကျွန်ုပ်၏လူမူဘ၀မှာ ခေတ်သစ်ပြောင်းလောက်အောင် ဖန်တီးခဲ့ပါတယ်။
အကြောင်းအရင်းကတော့ ကိုယ်ကာယအခြေအနေမကောင်းခြင်းကြောင့် ပြန်လည်နာလန်ထူလာချိန်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
အလုပ်အတွက် နိုင်ငံအနှံ့လှည့်ပတ်ပျံသန်းနေပေမယ့်လည်း Ginzaရုံးမှာ အွန်လိုင်းအစည်းအဝေးများသာ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
Ginza တွင်အများအပြားစုဝေးကြပြီး အလုပ်ရုံဆွေးနွေးပွဲများ၊အလုပ်၀င်ခြင်းအခမ်းအနားများလည်း အွန်လိုင်းတွင်ကျင်းပခဲ့ပြီးအိမ်နှင့်
Ginza အသွားအပြန်ဖြတ်သန်းရသည့်ဘ၀တစ်ခုဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။
စနေ၊တနင်္ဂနွေများတွင် ရုပ်ရှင် သို့မဟုတ် အနုပညာပြတိုက်များသို့ လည်ပတ်ခြင်း၏ဘ၀တွင် အိမ်တွင်စာဖတ်ခြင်းနှင့် တီဗီမှဆုတ်ခွာခြင်း
ဘ၀ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီလိုအထီးကျန်ဆန်ပြီး စိတ်ပျက်စရာကောင်းတဲ့ဘ၀ကို သည်းမခံနိုင်ပဲ ညဥ့်နက်မှာပြောတာထက်မနက်မိုးလင်းမှာ ၀န်ထမ်းများထံသို့
အီးမေးလ်တွေ ပို့ခဲ့ပါတယ်။
ယခုမှစ၍ဂျပန်နိုင်ငံရဲ့ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ သက်သာချောင်ချိရေးအနာဂတ်မှာ ဘာတွေဖြစ်လာမည်လဲ။
အဲဒါနဲ့အတူ Koyama G၏စီမံခန့်ခွဲမှုသည် မည်သို့လုပ်သင့်ပါသလဲ။
တစ်ဦးချင်းအမှုဆောင်အရာရှိများသည် ဘာတွေကို သတိထားသင့်ပါသလဲ။
လက်ရှိ Koyama G ရဲ့ အားနည်းချက်တွေက ဘာတွေပါလဲ။
အားသာချက်ရော။
အနာဂတ်ရော။
ဤကိုယ်ပိုင်မေးခွန်းနှင့်စိုးရိမ်ပူပန်မှုများအပေါ် ရိုးသားစွာတွေးတောမိရင်းရေးခဲ့တာသည် ဒီနေ့စဥ်မှတ်တမ်းဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။
နေ့ခင်းဘက်လူအားလုံး၏ရှေ့မှာ ပြုလုပ်ခဲ့သည့်အစည်းအဝေးတွင် ဒီလိုအမှန်တရားကို မပြောနိုင်ခဲ့ပါဘူး။
အရုဏ်တက်ချိန်တွင် အထီးကျန်သောဝိညာဉ်၏ အော်ဟစ်သံလို့ခေါ်ရမလားပါပဲ။
နေ့ခင်းဘက်တွင် အင်ဂျင်သည်အရှိန်အပြည့်ရှိပြီး အားကောင်းသောကျွန်ုပ်သည်လည်း ညသန်းခေါင်ယံတွင်အထီးကျန်သလို ခံစားရပါတယ်။
နှလုံးသားရဲ့အနက်ရှိုင်းထဲကိုနစ်မြုပ်သွားတဲ့အခါ သဘာ၀အတိုင်းကွယ်လွန်သွားတဲ့မိဘများနှင့်ကလေးဘ၀ အမှတ်တရတွေကိုပြန်ရစေပါတယ်။
မိဘအိမ်သို့ပြန်ရောက်ပြီး မိဘများ၏အမွေအနှစ်များ ဝန်းရံထားခြင်းကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။
ငယ်စဉ်ကမိသားစုဓာတ်ပုံလည်း အရင်အတိုင်းရှိနေပါတယ်။
Koyama ၏အလုပ်သည် ကျန်းမာရေးဝန်ထမ်းဖြစ်ပါတယ်။
နည်းပညာပိုင်းဆိုင်ရာအသိပညာထက်ပိုသော လူသားချင်းစာနာမှုဖြစ်ပါတယ်။
ဖခင်၏ကြင်နာမှုနှင့် ကရုဏာ။
အမေ့ရဲ့စောင့်ရှောက်မှုနှင့်တင်းကြပ်မှု။
နောက်ဆုံးတော့ အားလုံးကမိသားစုချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် အဆုံးသတ်ပါတယ်။
ကျွန်ုပ်သည် မိဘတွေရဲ့အလိုလိုက်မှုနဲ့ကြီးပြင်းလာတဲ့အတွက်ကြောင့်လားပဲ ဒီအသက်အရွယ်မှာ အထီးကျန်သလိုခံစားရပါတယ်။
သတိရခြင်းလွမ်းဆွတ်မှုတွေနှင့်ဘဝရဲ့နောင်တရခံစားမှုတွေအတွက် အမှတ်တရတွေပါ။
အသက်ရှင်နေထိုင်ရန် တွန်းအားပေးမှုသည် Koyamaရှိ လူငယ်များ၏တိုးတက်ကြီးထွားလာမှုနှင့်သူငယ်တန်းကလေးများ၏အပြုံးများဖြစ်ပါတယ်။
ကျွန်ုပ်၏အသက်အရွယ်အိုမင်းမှုသည် မညှိုးနွမ်းသေးပါဘူး။
လူငယ်များ၏အနာဂတ်သည် တောက်ပနေပါတယ်။
အဲဒါက နေ့စဥ်ဘ၀အသက်ရှင်နေတာလို့ ထင်ပါတယ်။
Koyama ၏အပေါင်းအဖော်များကို မိသားစုကဲ့သို့ ချစ်ခင်မြတ်နိုးပါတယ်။
အဲဒီလိုတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီး မလိုလားအပ်တဲ့အချစ်ခံစားချက်များကို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုကပ်တွယ်နေပါတယ်။
ဤနေ့စဥ်မှတ်တမ်းသည် နေ့စဉ်စီမံခန့်ခွဲမှုလမ်းညွှန်ချက်တစ်ခုလည်းဖြစ်ပြီး စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ မိမိကိုယ်ကိုခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းလည်းပဲဖြစ်ပါတယ်။
မိမိကိုယ်ကို ပြစ်တင်ရှုံ့ချခြင်းနှင့်အားပေးမှုတစ်ခုလဲဖြစ်ပြီး ရောင်ပြန်ဟပ်မှုလည်းဖြစ်ပါတယ်။
နေ့တိုင်း သေတမ်းစာရေးနေသလို ခံစားရပါတယ်။
နေထွက်ချိန်ကိုစောင့်နေတဲ့ အိပ်ခန်းထဲကစားပွဲခုံမှာ ကွန်ပျူတာဆီသို့ဦးတည်သွားပါတယ်။
ဒီနေ့လည်း ဘေးကင်းပြီး အသက်ရှင်လျက်နိုးထလာတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။
ကျန်းမာရေးမကောင်းပြီး မနိုးထနိုင်တဲ့နေ့တွေလဲရှိခဲ့ပါတယ်။
နိုးထနိုင်ခဲ့တဲ့ဒီနေ့တစ်ရက်ကို အရေးကြီးတယ်လို့ထင်ပါတယ်။
ကျေးဇူးတင်ပြီးတော့ မဖြုန်းတီးပါဘူး။
ရှေ့ဆက်အတားအဆီးအတွက် မစိုးရိမ်ပဲ တတ်နိုင်သမျှအစွမ်းကုန်ကြိုးစားပါ။
ယခု ကျွန်ုပ်၏ဘဝမှာတုံ့ဆိုင်းခြင်း သို့မဟုတ် နောင်တရခြင်း မရှိပါဘူး။
ယခုမှစပြီး။
ဒီနေ့လည်း။
သွေးခုန်နှုန်းအောက်ဆီမီတာ ၉၈ . ၉၈ . ၉၈
ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန် ၃၆.၆ ၊ သွေးသကြားဓာတ် ၁၆၆
စွန့်ပစ်ရန်ဘာမှမရှိ ရဲစွမ်းသတ္တိ ၊ ကိုယ်စားလှယ် Koyama Yasunari